امام سجاد روحی له الفداء می فرماید که در شب عاشورا

کنار عمه ام زینب نشسته بودم و او مداوای من میکرد.

حضرت اباعبدلله در خیمه خویش مشغول اصلاح شمشیر خود بود..

و زمزمه می کرد :

یا دهر اف لک لک من خلیل

کم لک بالاشراق و الاصیل

من صاحب او طالب قتیل

و الدهر لا یقنع بالبدیل

..

و این اشعار را دو یا سه بار تکرار کرد.. و من مقصودش را

دریافتم و گریه راه گلویم را بست و بغض در سینه ام حبس شد

ولی جلوی اشک خود را گرفتم ...

اما عمه ام زینب . .

وقتی این کلمات را شنید..پریشان و گریان به خیمه ی برادر رفت..

تا اینکه به حسین (علیه السلام) رسید و با گریه می خواند :

واثکلاه لیت الموت اعدمنی الحیاة

الیوم ماتت فاطمة امی

و علی ابی

و حسن اخی...

وا مصیبتا..ای کاش مرگ مرا نابود ساخته بود ..

امروز مادرم فاطمه و پدرم علی و برادرم حسن از دنیا رفتند..

در این هنگام امام حسین (ع) خواهر را به آرامش فرا خواند..

زینب سلام الله فرمود : یا ابا عبدالله .. آیا کشته می شوی؟ جانم بقربانت.

و ترقرقت عیناه و قال :

لو ترک القطا لیلا لنام . ..

پ.ن‌ : در چند مکان مختلف در بین راه از مدینه تا مکه و بعد تا کربلا

امام اشاره می کنند به تقدیر الهی که 

و فدیناه بذبح عظیم...

و برای ما که در رکاب حسین (ع) نبودیم تا جان خود را تقدیم کنیم

تا لااقل سپری باشیم برای تیری که قلب حضرت را شکافت..

همان تیری که هرگز حضرت نتوانست از قلب نازنین اش بیرون بکشد..

برای ما .. کمترین وظیفه این است

که نگذاریم حادثه ی عظیم کربلا فراموش بشود..

و بدانیم مجلس امام حسین (ع) از بزرگ ترین شعائر الهی است..

حتی از صفا و مروه هم بزرگ تر ..

که امام حج را برای آن نیمه رها کرد.

پ.ن : آن دم آخر که حضرت از شدت جراحت روی زمین افتاده بودند..

به سختی به شمشیر تکیه دادند..

با این حال هیچ کس جرات نداشت نزیک به حضرت بشود

و حمله کند 

و می ترسید که هنوز رمقی در بدن پسر علی باشد..

پس شمر لعنه الله علیه که این حالت بدید

دستور داد تا به خیمه های حضرت هجوم ببرند ..

تا معلوم شود که چقدر از توان حضرت باقی مانده..

و همانجاست که امام آن جمله ی معروف را می خواند که

ان لم یکن لکم دینا فکونوا احرارا فی دنیاکم...

و بعد امام سنگینی در سینه ی خود احساس می کند..

و الشمر جالس علی صدرک ..

و مولغ سیفه علی نحرک . ..

قابض علی شیبتک بیده

ذابح لک بمهنده ..