تردید و تنبیــــه!

دیگر اختیارم نیست

توانم نیست...تابم نیست

به خود می پیچم از این رشک

اما خنده بر لب با تو گویم.. اضطرابم نیست!

انسان های مدرن روزگار من..
بر فرزندانشان..
نام حیوانات و نباتات و جامدات می نهند!

درد های علی..

و من هنوز همان عاشق بازنده..با دست های تهی..دل بسته ای مقهور قمار غم عشق..
تدبیر چشم های تو این خسته را بس است!!

  تو آموختی که آنچه دو روح خویشاوند را در غربت این آسمان و زمینِ بی درد ، دردمند میدارد و نیازمند بیتاب یکدیگر میسازد دوست داشتن است ... و من در نگاه تو ... ای خویشاوند بزرگ من ... ای که در سیمایت هراس غربت پیدا بود و در ارتعاش پر اضطراب سخنت ... شوق فرار پدیدار ... دیدم که تو تبعیدی این زمینی ... و اکنون تو با مرگ رفته ای و من ...اینجا ... تنها به این امید دم میزنم که با هر نفس ...گامی به تو نزدیکتر میشوم ... و ... این زندگی من است ... "

دکتر شریعتی

در من انگار کسی در پی انکار من است....

احساس بی لیاقتی میکنم..خیلی هم زیاد..
                                                         Te ne vai ci rimango male
                                    che ne sai è un altra delusione in più             
                             Non sento niente solo fumo e tanta gente
                                          elementare, ho voglia di volare via...
                    Via e correre nel sole sola
           Via ti prego voglio decollare 
     Via vorrei restare non andare
Via e ancora via...

 " گفت : هر چیزی را زکاتی است و زکات عقل اندوه طویل است "

تذکره الاولیای عطّار