من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد
آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد ؟
می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یک عمر عبث داد زدم بر سر بیداد
مگذار که دندا نزده ی غم شود ، ای دوست
این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد!
پ.ن : می گفت : تو احساسات نداری!
سنگی! بلکه سخت تر!
اما
نمی دانست ماجرای نزاع ایام را!
و تکلیف سنگین این گلادیاتور پیر و جسور را!
پ.ن : آخرین امتحان دوره ی لیسانس ،
به پایان آمد این دفتر ، حکایت همچنان باقی!
هیچ آرزویی نمانده است..جز رضایت دوست، و باز هم :
الهی رضا برضائک و تسلیما لقضائک
لا معبودی سواک
انت خیر من المربوبین!
من حسرت پرواز ندارم به دل آری
در من قفسی هست که می خواهدم آزاد !
می خواستی با خشکه های بی گوشه من را راضی کنی؟!!
من از سر گناهان تو گذشتم، بنابراین لازم نیست زنگ بزنی!
اینقدر ناراحت نباش.
چند بار معذرت خواهی می کنی؟
گفتم که جون تو، بخشیدمت.
خیالت راحت!
اینقدر هم از افعال معکوس استفاده نکن.
این پرنده در این قفس تنگ نمی خواند
هر جور راحتی MB جون! من که در بین این جماعت وبلاگ نویس به جز تو دوست دیگری نداشتم!