عمتی المظلومه ..

زنی عاشق..زنی این گونه عاشق ..
زنی پیغمبر قرآن ناطق ..



حالا درست دو سال از تاریخ آن نامه می گذرد
و سطرهای آن از لابلای خیابان شلوغ
-ولی ساکت شده با مرهم شب-
و همراه با سوز نسیم های بی قرار
به دست تو می رسد..
انگار
نیمه شب بود
و خوابی که آرامش تو را بر هم می زد
و دردی که تنها در کاغذ نفوذ می کرد..
و قلمی که مسافر بود ..
و خوب میدانست که راهش
بی اسم تو تمام نمی شود ..
و نمی خواهد که تمام شود ..

و من
به تو
به همان صدایی که
خواب را به چشم من
نه من..به همه ی
غزل های مومن به واژه های تو
حرام کرد..
سوگند می خورم
که پای اسمت ایستاده ام
و صدایت
تمامم را تکان می دهد..
هنوز
..