گوشه‌گیری کردم از آوازهای رنگرنگ
زخمه‌ها بر ساز دل از دست بیدادم رسید
قصه شیرین عشقم رفت از خاطر ولی،
کوهی از اندوه و ناکامی به فرهادم رسید
شب خرابم کرد اما چشم‌های روشنت
باردیگر هم به داد ظلمت‌آبادم رسید
سرخوشم با این همه زیرا که میراث جنون
نسل اندر نسل از آباء و اجدادم رسیدم
هیچ کس داد من از فریاد جان‌فرسا نداد
«عاقبت خاموشی مطلق به فریادم رسید»
سید حسن حسینی
-نیم سکته های مغزی بلاگ اسکای هم دیگر چندان نا خوشایند نیست....
-تازگیها..مثل نفرین کلاغم نیستی!
-نمی دانم ولی....
«ما نبودیم و تقاضامان نبود
لطف تو نا گفته ی ما می سرود...»
-چشمت «قیامت» است! بخوان «انفطار» را !
-به prince:
یاد این مصراع از عماد فقیه کرمانی که:
ما خاک را به نیم نظر کیمیا کنیم
و پاسخ طعن آلود حافظ افتادم که:
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کنند
- در من همیشه یک نفر از من مسافر است
you can eradicate me
به نــام آفریننده ی زیباییها!
«زیرا
زیبایی چیزی نیست
جز آغاز وحشتی که هنوز تحملش می کنیم
و از آنرو ستایشش می کنیم چون با بی اعتنایی اجازه می دهد
که از پای در آییم..»
ریلکه
--------
دوستی با بیانی به گمانش پیچیده از مخاطب این نوشته ها می پرسید
یاد این گفته ی -عین القضات همدانی- افتادم که:
«جوانمردا! این شعرها را چون آینه دان . آخر دانی که آینه را صورتی نیست در خود، اما هر که در او نگه کند صورت خود تواند دید. همچنین بدان که شعر را در خود هیچ معنی نیست، اما هر کس از او آن تواند دید که نقد روزگار اوبود و کمال کار اوست و اگر گویی شعر را معنی آنست که قائلش خواست و دیگران معنایی دیگر وضع کنند از خود ،این همچنان است که کسی گوید صورت آینه صورت روی صیقل است که اول آن صورت نمود. این معنی را تحقیق و غموضی هست که اگر در شرح آن آویزم از مقصود باز مانم..»
------
چندی پیش کتاب خاطرات گورباچف را می خواندم..
در بین تمام دفاعیات دایره وار یک جمله توجهم را جلب کرد:
«ما در جنگ پیروز شدیم.اما در صلح شکست خوردیم..»