دوباره من این جا ایستاده ام..رو به سوی جاده ا ی بی انتها..خاموش و بی صدا!..چشم معذرت دارم به پیشگاه رهگذرانی که از این وادی می گذرند و ناله های گاه و بی گاه مرا در کنج عزلت و غربت میشوند...کلبه ی محال عشق!..جان پناهی که در این شب ها مرا به پرواز وا میدارد و چه دل انگیز و آرامش بخش است وقتی با ندای محزون «غریبه» همراه شوی..که:
معشوق من چندان لطیف است که خود را به «بودن» نیالوده ، که اگر جامه وجود بر تن می کرد، نه معشوق من بود... معشوق من، منتظری که هیچ گاه نمی رسد. انتظاری که همواره پس از مرگ پایان می گیرد، چنانکه این عشق نیز هم...