شب چه دشوار و بلند ،
وقتی از همنفسان خانه تهی است...

پ.ن :
باد سر ظهر
مزه ی  شن می‌داد.
بر ساحل سرد
دریاست که پیر می‌شود
موج به موج!

پ.ن : دریا
به پریشانی خود مشغول است...
چون موج که می‌آید و
بر می‌گردد
سودای رسیدن است در هر نفسم.
ای آبی مست!
کی بستر خاک را تهی خواهی کرد؟

پ.ن : هوا لطیف است و پاک،
 خطر نزدیک و جان سرشار از شرارتی شاد!
ما را چه نسبت است با
غنچه ای که از نشستن ژاله ای
 بر تنش بر خویش می لرزد؟

-چنین گفت زرتشت-