au revoir mon genre de vie

گفتی که حافظا
دل سرگشته ات کجاست؟

در حلقه های آن خم گیسو نهاده ایم...



...
چقدر دلم صدای بنان می خواهد و آهنگ تکان دهنده ی همیشه .

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند...

...

لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم

حالا من می مانم و قول هایم و آرزوهایم...

اما نمی دانی تو که بعد از این هر وقت از خانه خارج می شوم
و چشمم می افتد به این دست خط نازنین
-که پای تمام مشق های زندگی ام حضور مهربان داشته-
و صادقانه و بی ریا نوشته است که :

اللهم افتح علینا ابواب رحمتک..

و خزائن معرفتک...
.
.

چه روزها و شب ها که در دلم نمی آید.
چه گریه ها که یادم می رود
و چه دست ها که نوازشم نمی کند...

- چهل سال حاشیه رفتم از تبارم
و دست هایم
دور گردن دریا
حلقه نشد -

...

من زخمی ام .
زخمی که دیگر خوب نمی شود.
مثل آدم هایی که می دانند دیر یا زود از همین درد
می میرند و روزها را به حسرت می شمارند.
آدم هایی که بعد از مرگشان اگر نگویند : حیف
حتما در دلشان می آید که : راحت شد!

لعنت به این زندگی..