الحمد الله الذی لم یتخذ صاحبة و لا ولدا..



پ.ن : درست از همان ابتدا که می گوید :
اللهم انی افتتح الثناء بحمدک..
قلبم شروع میکند به لرزیدن..

پ.ن : حدودا چهار یا پنج سالش است
پدرش دستش را گرفته...
بازیگوش ولی مودب است!
من به بقیه معرفی اش میکنم :
این آقا محمد-امین خیلی پسر مودبی است..

پدرش - که وجود نازنینی است-با عجله به میان می آید
دستی به سرش می کشد و بلافاصله می گوید :
بگو ماشاءالله محمد امین جان!

در دلم تحسین می کنم این عجله اش را
و فکر می کنم که چرا قرآن می فرماید :

رب اوزعنی ان اشکر نعمتک التی
انعمت علیّ و علی والدیّ
و ان اعمل صالحا ترضاه
و اصلح لی فی ذریتی
انی تبت الیک
و انی من المسلمین

و چه نعمتی بزرگ تر از اینکه آدمی
قلبش مطمئن و روحش آرام به نور حقیقت باشد..

پ.ن : شب آن جمعه ی تاریخی
برایشان نوشته بودم : یضل به کثیرا و یهدی به کثیرا
از دستم عصبانی شده بودند..
که چرا آیه قرآن را به آدم ها می چسبانی!
گفتم این ویژگی حق است.
یکی از نشانه های حقیقت این است که عده ای را
مطمئن و برخی دیگر را  منحرف می کند..

وقتی عذاب خداوند برسد..همان ذره های تردید هم
موجب پیوستن آدم به اهل عذاب می شود
الا من رحم ربی..

خیلی ها منتظر نشسته اند رسوایی ما را ببینند
و بگویند : دیدید...ما که گفتیم حکومت الهی نتیجه نمی دهد
ما که گفتیم دست از این اعتقادات فضایی بردارید!

البته وعده ی پیروزی خداوند قطعی است
تا زمانی که ما دلمان پاک باشد..
و دستمان نلرزد!
و صد البته ما حتی پیروزی را هم نمی خواهیم که
بزرگ ترین پیروزی برای ما رضای خدا است..
حتی اگر شکست بخوریم..
حتی اگر سر نیزه برویم..

می گوید :‌ آدمی که اینقدر مطمئن باشد
حتما به جهنم می رود!

می نویسم برایش که
به قول حافظ :

خوش چمنی است عارضت!