مرا بگذار تا حیران بمانم ..



پ.ن :
 میان همهمه ی آدم ها
هر چند ساکتی و آرام
درونت بیداد می کند
..
..
زمزمه ام شده است
کلام مولایم حسین (روحی له الفداء)..
..
شاید کسی از دور ببیندم
و گمان کند که دیوانه ام..
و شاید تنها راه نجات از
جهنم دنیا
همین دیوانگی است ..
و لب هایت بی تاب تکرار می کنند :  

یا من قل له شکری فلم یحرمنی و عظمت خطیئتی فلم یفضحنی
 و رانی عن المعاصی و لم یشهرنی
...
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المستغفرین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الموحدین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الخائفین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الوجلین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الرّاجین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الرّاغبین
...

پ.ن :
میدانی..حالا دیگر به همین بغض دل بسته ام.
و می بینم که خدا ..چقدر با من مهربان بوده است..
و من انگار حق همه را به خاطر دارم
غیر از او را ..

یا الله ..
یا من قل له شکری فلم یحرمنی
و عظمت خطیئتی فلم یفضحنی
و رانی عن المعاصی
و لم یشهرنی ..