آدم برفی!!

یخ های سرخ...
شکل درهمی از دوم شخص مشکوک!
قطعه ی سرد موسیقی کلاسیک..
آندانتینو سمپلیس
و بهار مرده ی چایکوفسکی
...
گلو له های برفی
خطر خاصی ندارند
جز آنکه قلب ها را نشانه روند!

من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم ...

بیا ره توشه برداریم...
قدم در راه بی برگشت بگذاریم..

پ.ن:گاهی اسلحه ام سکوت است
 و گاهی متوجه می شوم که
برای پخت املت
لااقل باید
 یک تخم مرغ شکست!

 مرا فریب باش!

آرام کن....

                                                      E se 
                              anche il sorgere del sole 
                                      ci trovasse ancora insieme,
                                    per favore dimmi no,
                                  rende stupidi anche I saggi
                                       l`amore, amore mio

--کسل کننده ترین روزها را می گذرانم..
نه اشتباه می کنی!
آدم ضعیفی نیستم و نیازی هم به دلسوزی ندارم..
فقط کاملا خسته شده ام..
آدمها-صحبت ها-حوادث..
همه و همه تکراری و بی محتوا!

--«من به مرگم راضی ام!
اما نمی آید اجل
بخت بد بین!
از اجل هم ناز می باید کشید


--سلامی به گرمی «سینجر گاز» با ضمانت چهار ساله!

--آخرین هم باید ضرباهنگ محزون بنان باشد..
آمد
آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود..

اگر «منصور حلاج» نبود
بسیاری حتی همین دو کلمه ی عربی را نیز نمی دانستند!!!

«انا الحق»