از این سروده ی -وحشی بافقی- لذت مبهمی می برم؛

«وحشی دشت معاصی را
چند روزی پر دهید
تا کجا خواهد رمید
آخر
شکار رحمت است!»

i'm tryin' to make the clouds look right now
change the patterns in my life
vicious circles everywhere
the colors they don't match no more
coz i'm writing on the walls

۱-فقط کسانی که شخصیت محکمی  ندارند به دنبال نظم در کارهای خود هستند.
        
                                                                               «آلبرت کامو»
۲-آرام..
   بر دوش شبانه ی کاج
   یا کودکی که تا پنـج!
  «دوست میدارد»!

۳- من آن بیگانه از خویشم،
که چون دیوار کهنه
 در دل ویرانه ها
تنها
به مرگ خویش می اندیشم!

۴- بدترین کلام گاهی سکوت است آنگاه که میدانی رنگ های زیباترین نقش گلیم
کهنه را باران های سیاه محو می کند...
 از خود دفاع نمی کنم...
 شاید نوعی خواهش است:
                         
                        «خسته شدم،خسته ز دیوارها  
                         عشق مگر پنجره پرور شود
                         
                          در قفسم آینه ای نصب کن
                          تا پر و بالم دو برابر شود!»

    

و بیشتر مردم عامّه آنند که باطل ممتنع را دوست دارند ....

                                                                              « تاریخ بیهقی»
                

مومنان آیینه یکدیگرند

لیک... اما..آه!
خنجر می زنند
عارفان هم گاهگاه از پشت سر
فی سبیل الله خنجر می زنند

اتاق تقریبا تاریک است..
آهنگ «سیاه و سپید» را گذاشته ام..
--شب سردی است و من افسرده--
و به بغض ها می نگرم
که چه  آرام مانند این بلور قلب می شکنند
--راه دوریست و پایی خسته--
حتی دیگر دلم به کورسوی نور مهتاب خوش نیست
--تیرگی هست و چراغی مرده--
چشمانم را می بندم و به خیال خواب میروم..
--میکنم تنها از جاده عبور
دور ماندند  ز من آدمها--
می دانم باید همین نگاه را هم فراموش کنم
محکوم به هجوم اجبار
--سایه ای از سر دیوار گذشت--
                                        --غمی افزود مرا بر غم ها--